2021 in geluid

Geplaatst op door allesannie

Afgelopen jaar heb ik te weinig tijd gestoken in het luisteren naar nieuwe muziek. Mijn nieuwe baan en alle opleidingen en trainingen die ik volgde, vraten al mijn tijd op en veel verder dan discover weekly’s en release radars van Spotify tijdens de vele lange autoritten ben ik niet gekomen. Aangezien een van mijn voornemens voor 2022 is om meer te ontspannen, ga ik weer lekker de tijd nemen om muziekblogs af te struinen en nieuwe playlists te maken. De verzameling albums waar ik dit jaar het meest naar luisterde, is weer behoorlijk eclectisch. Hieronder een korte playlist voor een impressie van mijn negen meest gedraaide albums. Over live optreden durf ik voorlopig nog niet te dromen. Eerste concert staat gepland voor april, fingers crossed dat die C-scheisse dan behapbaar is en dat we weer veilig een concertzaal in kunnen.

Favoriete albums

Frank Borell luister ik vooral tijdens het studeren, want geen irritante stemmetjes die er doorheen zingen. En ik vind het ook heerlijke muziek in bad. Rex Rebel is de nieuwe band van Sam Bettens en vind ik prachtig qua teksten en heerlijk qua poppiness (is dat een woord?). Wachten op het moment dat ik de kans krijg ze live te gaan zien. Goose is gewoon Goose en altijd goed. Een van m’n favorieten van onze zuiderburen. Adna heeft weer een nummer gemaakt waarmee ze me aan het huilen krijgt. Dit keer in positieve zin want haar vorige album vond ik niks en ik was even bang dat ze in die stijl zou blijven hangen. Van Float Fall en Torres heb ik de vorige albums spreekwoordelijk grijs gedraaid in Granada en ik geloof dat het bij deze weer gaat gebeuren. Dustin o’Halloran draai ik als ik dringend moet ontspannen en dat moet de laatste tijd nogal vaak. Goldband vind ik hilarisch en heerlijk om keihard in de auto te draaien. Even afschakelen van werk. En Art School Girlfriend is gewoon heerlijk ontspannende muziek, prachtige stem.

Ook de lijst met meest gedraaide nummers vliegt alle kanten op, van 70’s tot electro tot Hollandse disco. Een ding waar je wel zeker van kunt zijn, is dat electro mijn genre is en blijft. Hieronder vind je de Spotify playlist zoals ik die elk jaar maak.

♫ Heather Nova

Geplaatst op door allesannie
As I mentioned in a previous blog I instantly fell in love with Heather’s latest album. Didn’t dare to dream that I would finally see her live (in Stadsschouwburg Nijmegen). She still has that incredibly fragile voice that makes me cry. Moving back to the Netherlands is at least satisfying my hunger for live music 🙂

Moon River Days


Encore: Starman

For the full setlist (except for the cover) see my playlist on Spotify:

♫ Broken Twin – The Aching

Geplaatst op door allesannie
Nice and dark, the way I like my Scandinavian songs. In my opinion Broken Twin is of the best Danish bands from the last years. Considering a Danish festival (like Spot Festival) next year more and more.

WARNING: do not listen before going to bed!

It’s dripping from the ceiling
It’s everything I see
And that old sinking feeling
Is rushing over me
Everybody knows what the aching means
Nobody wants to belong
Somewhere in between what you wanted
And what you didn’t want
If there was laughter
Would that have made you want it more?
If there was no past here
No one else before
Everybody knows what the aching means
Nobody wants to belong
Somewhere in between what you wanted
And what you didn’t want

♫ Mistaken for Strangers – The National on tour

Geplaatst op door allesannie

Bijzonder hoe de onzekere Tom met deze documentaire van de High Violet tour iets moois voor zijn oudere broer Matt wil doen. Matt Berninger (voor wie het niet wist, leadzanger van The National) heeft aandoenlijk genoeg nog niet door hoe bekend hij is en heeft zijn broer gevraagd hun roadie te zijn tijdens deze toer. Tom is hier echter niet bepaald geschikt voor en moet meerdere malen op zijn verantwoordelijkheden worden gewezen. 

Omdat hij te dronken was, mistte hij bijvoorbeeld de bus en moest de band terugrijden om hem op te halen. Of hij vergeet de gastenlijst. De waarschuwingen lijken hem niet echt te raken maar uiteindelijk wordt hij dan toch ontslagen. Eigenlijk wil hij zichzelf alleen maar bewijzen, misschien wel vooral tegenover zichzelf. Hij is de broer waarbij alles misgaat en heeft een nogal laag zelfbeeld.

Deze documentaire gaat niet eens zozeer over The National als wel over de oprechtheid en de liefde die je tussen de twee broers ziet. Ze maken ruzie, irriteren zich aan elkaar, geinen met een biertje maar je ziet overduidelijk de genegenheid.

Wat mij betreft had er nog iets meer muziek van The National in gemogen. Matt’s stem maakt me nog steeds aan het huilen. Wist niet of ik aandurfde te kijken. Some nasty memories. Maar zeker geen spijt, je ne regrette rien!

Om nog even na te genieten, mijn favoriete liedjes uit de film. Er zitten een paar pareltjes tussen die ik nog niet eerder had gehoord.

Today you were far away and I didn’t ask you why?

What could I say I was far away

You just walked away

And I just watched you

What could I say?

How close am I to losing you?


I need my girl

I am good, 

I am grounded

Davy says that i look taller

I can’t get my head around it

I keep feeling smaller and smaller

It takes an ocean not to break


Score: 7

♫ My Year in Music – 2014

Geplaatst op door allesannie
Grappig dat mijn Top 5 Songs volgens Spotify geen enkel nummer bevat van de muziek die de grootste impact op me had afgelopen jaar. Dat Noorse pop heeft gewonnen, verbaast me dan weer niks. Thank god voor Spotify want qua live muziek was het een extreem pover jaar. 
Uiteraard staan de liedjes uit deze top 5 wel op mijn playlist ‘2014 Grijsgedraaid’. Enjoy!

♫ De grootste muzikale impact – 2014

Geplaatst op door allesannie
Eindelijk heb ik dan eens een playlist samengesteld met de muziek die dit jaar de meeste indruk op me heeft gemaakt. Het zal niemand verbazen dat er grotendeels Nordic muziek op te vinden is. De duistere klanken zuigen me nu eenmaal op. 

Tranen met tuiten heb ik gehuild bij dit liedje waarmee mijn jaar in Birma begon. Vooral in het klooster in totale afzondering (spreekverbod, geen internet, zelfs oogcontact was uit den boze) kwam het keihard bij me binnen. Volledig terug naar mezelf in absolute basic omstandigheden, niks en niemand om op terug te vallen. Nog steeds het beste wat ik dit jaar heb gedaan. “No one knows how this will end..”


In 2013 had ik het geluk om Lydmor (Jenny Rossander) in mijn woonkamer in Amsterdam te zien optreden als onderdeel van haar Trust Tour. Was ik voorheen al groot fan van haar, dan is dat toen des te erger geworden. Tijdens onze nachtenlange praatsessies merkte ik dat ze ondanks haar jeugdige leeftijd vol levenswijsheid zit. Nogal wiedes dat je dan zo’n mooie, gevoelige liedjes kunt schrijven. In april 2014 trad ze in Antwerpen als gastartiest op met een van mijn oude favorieten Arsenal en hoorde ik deze voor het eerst live. Kippenvel.



Deze zal voor eeuwig samenhangen met mijn komst naar Spanje. Elke ochtend wandelend naar kantoor, stond deze de eerste maand op repeat op m’n telefoon. Zodra ik dit hoor, komt instant het verliefde gevoel op de stad weer terug (want ja, inmiddels ben ik wel een heel klein beetje van die roze wolken afgedonderd).



Uiteraard kan nog meer Belgische pracht niet uitblijven. Misschien moet ik toch weer terug naar mijn mooie Brussel 🙂 Van deze krijg ik elke keer weer pijn in m’n buik.



Als afsluiter een eerbetoon aan Luc de Vos van Gorki / Gorky, de meest geweldige zanger die België had. Zijn teksten lijken zo simpel, maar er zit zoveel moois achter verstopt. Zoveel herinneringen bij zijn muziek en zijn optredens (waarvan helaas zo weinig in Nederland), ze beslaan meer dan de helft van m’n leven. Veel te jong overleden. Wát een gemis. Ik moet er nog om janken. “Niemand gaat verloren”



Ik wens jullie fantastische, liefdevolle feestdagen in goed gezelschap en voor het nieuwe jaar veel mooie dromen. Veel luisterplezier!