Longarts Sander de Hosson schrijft in Slotcouplet in treffende bewoordingen over zijn ervaringen met ongeneeslijk zieke patiënten die in hun laatste levensfase zijn beland. Soms zijn de dilemma’s waar hij en zijn team voor komen te staan onmenselijk zwaar.
Je leeft mee met de strijd die hij zowel met zichzelf, als soms met (naasten van) de patiënt moet aangaan. Wat is ethisch verantwoord? Hoe ver moet je gaan? Wat wil die patiënt zelf eigenlijk? Ik heb immense bewondering voor mensen die in de palliatieve zorg werken. Zeker in een tijd als deze, waar afscheid nemen vaak niet mogelijk is.
De spreuk die De Hosson in het boek citeert, is hem ten volle op het lijf geschreven. “Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, maar altijd troost bieden”.
La médecine c’est guérir parfois, soulager souvent, consoler toujours.
Ambroise Paré
Telkens weer probeert hij de laatste momenten zo waardig mogelijk te maken voor de patiënt en diens geliefden. Ik lees zoveel respect en mededogen in zijn benadering dat vrijwel elk verhaal me aan het huilen maakte.
allesannie 
Een gedachte over “Slotcouplet”