Reading Challenge 2020

Ook dit jaar kan ik mijn reading challenge weer aftikken. Ik had gehoopt nog wat meer te lezen, maar er kwam een verhuizing tussendoor.

Absolute winnaars voor mij dit jaar waren Een klein leven en Lied voor de vermisten. Van een aantal boeken vind je een wat uitgebreidere beschrijving via de links.

TitelAuteurScore
De sessiesCarla de Jong7
Cliffrock Castle: Werken op een kasteel in SchotlandJosephine Rombouts7
De stormJens Christian Grøndahl8
Ik weet je wachtwoordDaniël Verlaan8
Lieve EdwardAnn Napolitano8
Slotcouplet. Ervaringen van een longartsSander de Hosson8
De geniale vriendinElena Ferrante8
Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop TalkingSusan Cain8
De meeste mensen deugenRutger Bregman
Lied voor de vermistenPierre Jarawan9
Het grote huisNicole Kraus4
De mannen van MariaAnneloes Timmerije8
Het pad naar de zeeLiz Fenwick8
De meisjes van RavensbrückAnna Ellory8
The Cornershop in Cockleberry BayNicola May7
De nachtstemmerMaarten ’t Hart7
De bektentenisJessie Burton8
Perfecte restenHelen Fields8
Veel liefsBeth O’Leary
De jongens van NickelColson Whitehead8
Eerste liefdeDavid Nicholls8
De goede zoonRob van Essen2
Geen taboe voor TherouxLouis Theroux7
Het feestElizabeth Day8
Een klein levenHanya Yanagihara9

Lieve Edward

Moeizame start vanwege de vele verhaallijnen die aanvankelijk door elkaar liepen, maar na een aantal hoofdstukken greep het verhaal me uiteindelijk toch.

Edward is een jongen van twaalf die als enige een vliegtuigcrash overleeft. Hij was samen met zijn ouders en oudere broer Jordan onderweg naar L.A. waar zijn moeder een opdracht voor het schrijven van een serie had en waar ze met het hele gezin zouden gaan wonen. In een klap verliest hij zijn hele familie en wordt hij liefdevol opgevangen door zijn oom en tante die zelf geen kinderen kunnen krijgen.

Al vrij snel ontwikkelt hij een hechte band met zijn overbuurmeisje Shay en samen met haar gaat hij de uitdagingen aan waar hij voor staat als enige overlevende van de ramp. Al die nabestaanden die een stukje van hem willen. ‘Ga de Chinese muur lopen’, ‘Ga in Londen wonen’, ‘Ga rechten studeren’. Gaat hij in op hun soms bizarre verzoeken?

Score: 7.5

Slotcouplet

Longarts Sander de Hosson schrijft in Slotcouplet in treffende bewoordingen over zijn ervaringen met ongeneeslijk zieke patiënten die in hun laatste levensfase zijn beland. Soms zijn de dilemma’s waar hij en zijn team voor komen te staan onmenselijk zwaar.

Je leeft mee met de strijd die hij zowel met zichzelf, als soms met (naasten van) de patiënt moet aangaan. Wat is ethisch verantwoord? Hoe ver moet je gaan? Wat wil die patiënt zelf eigenlijk? Ik heb immense bewondering voor mensen die in de palliatieve zorg werken. Zeker in een tijd als deze, waar afscheid nemen vaak niet mogelijk is.

De spreuk die De Hosson in het boek citeert, is hem ten volle op het lijf geschreven. “Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, maar altijd troost bieden”.

La médecine c’est guérir parfois, soulager souvent, consoler toujours.

Ambroise Paré

Telkens weer probeert hij de laatste momenten zo waardig mogelijk te maken voor de patiënt en diens geliefden. Ik lees zoveel respect en mededogen in zijn benadering dat vrijwel elk verhaal me aan het huilen maakte.

De meeste mensen deugen

Alleen al om de titel had ik zin om dit boek te gaan lezen. Los daarvan vind ik het ook wel een verfrissend standpunt in een tijd waarin er zoveel negativiteit op social media rondgaat. Soms zakt de moed me daarvan wel eens in de schoenen.

De strekking van het boek is eigenlijk simpel: wie goed doet, goed ontmoet. En ja, daar zijn uitzonderingen op. Iedereen heeft wel eens een slechte dag.

Het boek staat vol met interessante wetenschappelijke tests en anekdotes over hoe de inzichten over de intenties van de mens in de loop der jaren veranderd zijn. Fascinerende materie. En hier komt een spoiler alert: de meeste mensen deugen!

Zoals Rutger in het slot stelt: het is tijd voor een nieuw realisme. Tijd om de associatie van dat woord met cynisme kwijt te raken. Want als je in het goede van de mens gelooft, ben je een realist. De mens ís namelijk in wezen goed. Laten we elkaar dus voortaan positief benaderen. Je zou zomaar aangenaam verrast kunnen worden.

Lied voor de vermisten

Pierre Jarawan werd in 1985 in Amman, Jordanië geboren nadat zijn ouders voor de Libanese burgeroorlog waren gevlucht. Op driejarige leeftijd kwam hij met zijn Libanese vader en Duitse moeder naar Duitsland. Zijn debuutroman ‘De zoon van de verhalenverteller’ stond weken in de bestsellerlijst van Der Spiegel en is een internationale bestseller die in vele talen vertaald is.

Het verhaal vertelt over Amin die twaalf jaar na de dood van zijn ouders met zijn oma vanuit Duitsland terugkeert naar Libanon. Een land dat hij helemaal niet kent en waar hij een buitenstaander is omdat hij de oorlog niet heeft meegemaakt. Hij sluit vriendschap met de wat brutalere Jafar met wie hij dag in dag uit door de hem onbekende straten van Beiroet zwerft. Zo vangt hij een glimp op van de verwoesting van de oorlog. Amin begint zijn herinneringen aan deze periode vast te leggen in 2011, als de Arabische lente ook in Beiroet begint.

De schrijver schakelt moeiteloos tussen heden en verleden en je krijgt een behoorlijk inkijkje in de jaren van de burgeroorlog in Libanon. Net zoals andere Midden-Oosterse schrijvers heeft ook Jarawan een prachtige, verhalende stijl. Alleen al zinnen als deze: ‘soms veroorzaakten de gedachten in haar hoofd zoveel deining dat ze vanbinnen tegen haar voorhoofd drukten, waar ik ze als rimpels zag.’ Wat een prachtig boek!