Sprankelend en vol positieve energie kwam ik terug van een fantastische reis naar Birma toen ik in februari van dit jaar naar de emigratiebeurs in Houten ging voor een baan in Scandinavië. Ik belandde echter in Granada. De volgende spreuk kon niet raker zijn.
‘Spreek je Spaans dan?’
‘Het is toch crisis?’
‘De liefde gevonden?’
‘Het is toch crisis?’
‘De liefde gevonden?’
Slechts een paar vragen die ik naar m’n hoofd kreeg, toen ik mensen nogal out of the blue meldde dat ik naar Granada ging verhuizen. Voor werk wel te verstaan. En dat terwijl ik helemaal niet bezig was met emigreren. En al zeker niet naar Spanje, want inderdaad, ik spréék helemaal geen Spaans en het was toch crisis? Maar de beslissing was eigenlijk al op de emigratiebeurs gevallen. Ik was ooit in een vorig leven als eens in Granada geweest en dat beviel wel aardig. Beetje warm, dat wel. In het hele proces, voor zover je daar überhaupt van kunt spreken, dacht ik eigenlijk alleen maar ‘waarom niet?’
Natuurlijk was het moeilijk familie en vrienden in Nederland achter te laten, maar ik heb inmiddels ook geleerd nu eindelijk eens voor mijn eigen geluk te kiezen. Dit was mijn kans! Altijd al Spaans willen leren, altijd al in het buitenland willen wonen (en België telt toch niet echt mee dan). Wat let me? Weg met de nare huisbaas, weg uit Amsterdam, waar ik me nooit heb thuisgevoeld (met héle grote uitzondering van m’n concertjes in de Melkweg, Paradiso, Bitterzoet, People’s Place, Vondelkerk, Amstelkerk en de Sugarfactory that is).
Mijn absolute verliefdheid op deze stad met z’n rare mensen. Al de überschattige opa’s en oma’s die overal door de stad scharrelen, de ‘mannen’ die zeker geen Don Juans zijn (ze scheren hun benen, dragen veel te strakke broekjes en zijn net iets te dol op hun mammie) en de meeste Spaanse vrouwen zien er uit als popjes maar klinken als bootwerkers.
Tijd om de balans een beetje op te maken en te bedenken wat ik nou eigenlijk wil met mezelf en m’n leven. Is het het allemaal waard? Daar kan ik toch wel volmondig JA op antwoorden. Mijn leven is van een zes naar een acht gegaan! Granada voelt als thuis. En dat is heel fijn om na 14 jaar weer te kunnen zeggen.
allesannie 
