The Big Four

Geplaatst op door allesannie

September 2006. Maasai Mara in Kenia. Eerste keer op safari. Eerste keer Afrika. Ik moest en zou per se 2 weken op safari. Dat bleek achteraf toch íets teveel van het goede. Laatste bezoek aan wildpark zelfs afgebroken met blasé uitspraken als ‘giraffen, zebra’s, cheetah’s, leeuwen, gazelles, allemaal al gezien. En voor dat ontbrekende luipaard uit de big five ben ik uiteindelijk naar Sri Lanka moeten gaan. Maar vooral de vele tseetsee vliegen die slaapziekte kunnen veroorzaken, maakten de keuze om te stoppen makkelijk. Ik verdenk die beesten er nog steeds van dat ze me destijds gestoken hebben.

Ondanks de overkill van destijds, vind ik een safari nog steeds een van de meest bijzondere dingen om te doen. Het moment dat je die dieren spot en hun strijd met de natuurlijke vijand gadeslaat. Niet altijd fijn, maar that’s life! Na al dat dierengeweld ben ik lekker op Zanzibar gaan liggen chillen.. Those were the days.

Cuba Libres en zwemmen met schildpadden

Geplaatst op door allesannie
Oktober 2007. Dit keer is Zuid-Amerika aan de beurt. Ecuador, de Galapagos eilanden om precies te zijn. Het toegangskaartje van dit wel heel bijzondere natuurpark draag ik nog elke dag bij me in m’n paspoort.


Ecuador: op het vliegveld van Quito je realiseren dat ze hier Spaans spreken (ik had nogal lastminute geboekt en op dat moment wat andere dingen aan m’n hoofd..), strand, regenwoud, vulkanen, Panamahoed (ja, echt), kakkerlakken op je nachtkaars, teveel Cuba libres drinken om ’s nachts naar de wc te durven (of juist niet) , varkens met krulhaar, cavia eten (smaakt naar kip, maar dat wisten jullie wel). Maar als hoogtepunt toch echt de Galapagos eilanden.

Deze foto is van een Grapsus Grapsus krab op Española eiland. Dit was van alle eilanden veruit het mooiste, met z’n seaberts, leguanen en krabben. En niet te vergeten de Blauwvoetgenten met hun maffe paringsdansje. Dit was mijn eerste en enige groepsreis. Ondanks dat ik een aantal hele fijne reisgenoten had, is reizen voor mij toch iets wat ik het liefste alleen doe. De vrijheid om precies te doen waar ik zin in heb, ergens langer blijven als het fijn is. Of juist niet. De mooie contacten die je hebt. Er hangen nog steeds flarden van gesprekken tijdens die reis in m’n hoofd.

Sneeuwkettingen en een convertable

Geplaatst op door allesannie
Vandaag is het begin van mijn digitale fototijdperk aan de beurt. Voorafgaand aan deze reis kreeg ik mijn eerste digitale camera cadeau (formaat koelkast) en sindsdien is het einde zoek. 

Oktober 2004. Eerste keer VS. Wilde ik nooit heen want Amerikanen zijn oppervlakkige wezens. Dat zie ik nu íets genuanceerder maar het beeld is toch grotendeels in stand gebleven. Ze zijn wél heel aardig. En de service is overal goed. Best verfrissend als je al een tijdje in Amsterdam woont. Maar mijn haren gaan overeind van de tandpasta smiles. 
Anyway, het werd een rondreis die startte in Washington (saaaai) en eindigde in Chicago. Daartussen zaten Las Vegas met z’n drive through wedding chapels, supertoffe show van Cirque de Soleil, sneue gokkende huisvrouwen met emmertjes kwartjes achter de slots en verder gewoon veel ordinair volk en neon reclames. Death Valley met z’n zandstorm en immense hitte. De cabrio waar we na Death Valley ivm een sneeuwstorm sneeuwkettingen op moesten leggen (en waar ik helaas geen foto’s van heb gemaakt). Yosemite NP met z’n loslopende beren waar je denneappels naar moest gooien, ijzige hellingen waar ik niet naar beneden durfde. San Francisco waar je spontaan een bekende in de kroeg tegen het lijf liep. Daar natuurlijk ook Fisherman’s Wharf, mooie victoriaanse huisjes en Alcatraz.


Hoogtepunt van deze trip was voor mij Grand Canyon NP. Op het pad dat je midden op de foto ziet, liep ik, met 40 graden zon op m’n harses. De 4 liter water die ik bij me had was op de heenweg al op. De stilte onderin de krater was onvoorstelbaar. Nog geen insect hoorde je. Drie uur naar beneden lopen en 6 uur naar boven. De dag erna geen tijgerbalsem hebben is gewoon superstom. Dan neem je dus even een helicopter om de rest te bekijken . Afsluiter van de trip was nog een week in Chicago met z’n vele blues bars en live jazz cafés. Staat nog op m’n to redo lijstje.

Jetzt kommen die Kamelen

Geplaatst op door allesannie

De reis met het lekkerste eten ooit ging naar Jordanië, mijn eerste keer Midden-Oosten. Een trip naar Syrië/Jordanië stond al jaren op mijn verlangslijstje. Syrië zal er wel nooit meer van komen.. Ik was net met een nieuwe baan begonnen en had daarvoor m’n 8-weekse reis naar Nieuw-Zeeland moeten cancellen. Eigenlijk had er toen een lampje moeten gaan branden. Integendeel, het lampje ging uit. Even schakelen dus..

Dit was een van mijn kortste reizen maar daarom niet minder indrukwekkend. Uiteraard is vooral de in rode zandsteen uitgehakte stad Petra ontzettend imposant (volgt later nog wel een foto van). Hier kun je minstens 3 dagen rondlopen zonder je te vervelen. Dan met stip op 2: het ETEN!! Shishbarak was m’n grote favoriet, klaargemaakt door de moeder van iemand die we ontmoet hadden in Aqaba. Verder natuurlijk talloze mezze, de tabouleh, baba ganoush enz enz. Bij thuiskomst heb ik meteen een Libanees kookboek aangeschaft maar op die Shishbarak moet ik vooral op de presentatie nog een beetje oefenen.. Op nummer 3 komt Jerash, een archeologische site met tempels en zuilen. Normaal ben ik daar geen enorme fan van maar hier is het wel erg mooi bewaard gebleven en echt de moeite van het bezoeken.

En de nummer 4 zie je op de foto, de Wadi Rum. Meer rotsen dan ik verwachtte, had meer gehoopt op oneindige zandvlaktes. De zandduinen beklimmen was nog best een uitdaging. Naar beneden ging een stuk makkelijker. Werd wel beloond met een bijzonder mooie zonsondergang en een hoop kamelen en mannen met theedoeken om hun hoofd. Bij terugkomst in het bedoeïnenkamp hebben we de gids leren yahtzeeën. Ik ga namelijk nooit op reis zonder m’n dobbelstenen..

Het grote integreren

Geplaatst op door allesannie

Het grote integreren gaat nu echt beginnen. Morgen ga ik mijn NIE halen en word ik officieel inwoner van Granada en begin ik eindelijk met Spaanse les. Vanavond heb ik mijn nieuwe appartementje vastgelegd. Precies gevonden wat ik zocht, huisje vlakbij de rivier en zicht op de bergen. En dan ook nog eens midden in de stad in een van de leukste wijken, San Anton. Dat betekent wel volgende week weer verhuizen. Vanaf dan kan ik echt gaan settelen en een thuis voor mezelf creëren. Nu al zin in om mooie Marokkaanse schalen te gaan kopen. Ik loop met m’n hoofd in de figuurlijke wolken. 

Hieronder wat van de vele, hele toffe, street art die je in de stad tegenkomt.
Street art in Calle Frailes

Red Parasol on U Bein Bridge

Geplaatst op door allesannie
Still my absolute favourite photo of my trip to Birma / Myanmar! Although shot with my iPhone and of lot less quality than my nice Nikon, here I got to capture that special moment when a lady with a red parasol passed by on U Bein Bridge. To me it’s like a little heart in the picture! Never before had I seen such a lovely sunset in my life. Although I have to say, Birma (sorry, I really like that name better) is pretty good at insane sunsets anyway. Of course the place is very touristy (busloads of Germans) and all, don’t let that scare you off. It’s worth it. It’s a very romantic spot for Birmese couples but I guess also if you’re not Birmese 😉 During the day you can have a nice stroll around the lake and see the fishermen doing their tricks. More of that to follow..

Pedestrian bridge U Bein near Amarapura in Myanmar is with its over 1,2 kilometers length the longest teakwood bridge in the world. It has been built over Taung Tha Man Lake around 1870 and has been named after the mayor who had it built. 
Ubein Bridge Myanmar

Mawlamyine

Geplaatst op door allesannie

Slecht geslapen, koud gehad. Uiteindelijk om vier uur eruit om een deken te zoeken. Maar dan blijft ’t kreng van een haan als een dolle kraaien. ’s Ochtends wachtte me gelukkig een heerlijk ontbijt op een prachtige plek lekker in het zonnetje. Vervolgens wachten op de bus van elf uur. Opeens moet ik overstappen op een andere bus. Na 20 minuten word ik ergens voor een winkeltje gedropt en daar zit ik gewoon zonder enige info anderhalf uur te wachten. Gelukkig heb ik mijn boek. Uiteindelijk kom ik na een brakke rit toch nog om half vier aan. M’n bagage werd trouwens bewaakt door een kip. Arm beest. 

In Mawlamyine word ik meteen belaagd door tien mannetjes met brommertjes. OK, ik ga dus met al m’n bagage achterop de brommert. Het mannetje haalt voor zichzelf snel nog even een helm. Ik heb er blijkbaar geen nodig. Aangekomen bij Mr. Breeze zit de receptie bomvol met mensen. Hij heeft een kamer, die bij nadere inspectie meer een cel lijkt, voor 7 USD. Die doen we maar. Geld opsparen voor het dure centrum van het land. Even teken van leven gegeven naar huis en mail gecheckt. 

Dan naar de view point voor de sunset. Denk drie kwartier bergop lopen. Pretty hot. Boven aangekomen heb ik een prachtig uitzicht. Daar kom ik de jongens uit het hotel weer tegen. Zonsondergang is mooi maar lang niet zo spectaculair als beloofd. Uiteindelijk in het donker naar beneden gehobbeld. Waarbij ik natuurlijk verdwaal want alles ziet er anders uit in het donker. Valt nog reuze mee want weet zonder te vragen uiteindelijk toch het hotel te vinden.

Daar leuk zitten kletsen met een Amerikaans meisje, een Nederlandse man en een Belgisch koppel. Relaxte sfeer. Weer veel nieuwe tips. Ik heb toch besloten het klooster/meditatiecentrum te gaan proberen. Wish me luck (of zoals Duitser Ulf zei: veel succes met jezelf). Hahaha. Oh, de mensen zeggen hier op straat allemaal gedag en welkom. Verder valt er dankzij de taalbarrière weinig te communiceren.